Masutatsu Oyama i sztuki walki
Okres przedwojenny
Przed drugą wojną światową Korea była pod kontrolą imperium japońskiego. Korea była uciskana przez Japonię i wykorzystywana ze względu na swoje zasoby naturalne. Japończycy zrobili z Korei ośrodek przemysłowy,
lecz mimo to wielu Koreańczyków imigrowało do Japonii, aby rozwijać tam swoją edukację i karierę.
W tamtych czasach Japończycy pogardzali Koreańczykami i dyskryminowali ich. Mimo to wielu zdeterminowanych młodych Koreańczyków podróżowało do Japonii w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku w poszukiwaniu edukacji, pracy i lepszej przyszłości.
Niektórzy z tych Koreańczyków zostali później ojcami założycielami koreańskich sztuk walki, takich jak Tang Soo Do, Tae Kwon Do i Hapkido. Niektórzy pozostali w Japonii i zostali uznani za swoje sztuki walki. Jednym z nich był Koreańczyk o nazwisku Yeong-eui Choi, który później zmienił swoje imię na japońskie Masutatsu Oyama, co było powszechną praktyką w tamtym czasie Koreańczyków migrujących do Japonii.
Oyama urodził się jako Young-eui Choi w Gimje w Korei Południowej podczas okupacji japońskiej. W młodym wieku został wysłany do Mandżurii w północno-wschodnich Chinach, aby zamieszkać na farmie swojej siostry. Oyama rozpoczął naukę chińskich sztuk walki w wieku 9 lat od chińskiego rolnika, który pracował na farmie. Nazywał się Li, a Oyama powiedział, że był jego pierwszym nauczycielem.
W marcu 1938 roku, w wieku 15 lat, Young-Eui Choi wyjechał do Japonii w ślad za swoim bratem który zapisał się do szkoły lotniczej Cesarskiej Armii Japońskiej Yamanashi Aviation School. Podczas pobytu w Japonii, Young-Eui Choi wybrał swoje japońskie imię Masutatsu Oyama. Oyama oznacza Wielką Górę, a Masutatsu oznacza Baedal, które było starożytnym królestwem koreańskim, znanym w Japonii w czasach Oyamy jako starożytny Joseon. Przyjął nazwisko Oyama od rodziny, która go przygarneła i przyjeła podczas pobytu w Japonii.
Judo
Oyama zajął się Kosen Judo, gdy był nastolatkiem w Japonii, co było wówczas niezwykle powszechne. Najpierw w Instytucie Kodokan w Tokio, a następnie zaczął ćwiczyć u Koji Sone, który był mistrzem świata w judo w latach 1959-1961.
Mówi się również, że Masahiko Kimura, słynny mistrz judo, uważany za jednego z największych judoków wszechczasów, który pokonał
He'lio Gracie z brazylijskiego jiu-jitsu, zachęcił Oyamę do zajęcia się judo, aby mógł zrozumieć podstawowe techniki tej sztuki walki.
Oprócz judo, Masahiko Kimura studiował Goju-ryu pod okiem Nei-chu So, w końcu został asystentem instruktora. Kimura zapoznał Oyamę z Sone Dojo w Nakano w Tokio, gdzie regularnie trenował przez
cztery lata, ostatecznie zdobywając 4 dana. W walce z poddaniem, odwrotna blokada ramienia Ude-garami jest często nazywana Kimura, z powodu jego słynnego zwycięstwa nad twórcą Gracie jiu-jitsu, Hélio Gracie.
Kimura przez kilka lat studiował karate pod okiem Gichina Funakoshiego, ale ostatecznie przeszedł na trening Goju-Ryu Karate pod okiem So-Nei Chu, w końcu został asystentem instruktora, wraz z Gogenem Yamaguchim i Masutatsu Oyamą w swoim dojo. Co ciekawe, w swojej autobiografii Kimura przypisuje używanie makiwary, którego nauczył go Nei-chu So i jego przyjaciel i trenujący partner Masutatsu Oyama, jako znaczący wkład w jego sukces w rywalizacji w judo ze względu na wzmacniający wpływ na jego ręce. Zaczął używać makiwary codziennie przed swoim pierwszym sukcesem w Japonii i nigdy nie przegrał kolejnej walki
Na marginesie, po tym jak Kimura pokonał Gracie i wrócił do Japonii, odbyła się walka ze słynnym pro wrestlerem, urodzonym w Korei - Rikidozanem, na imprezie miał sie pojawić scenariusz udawanej dramatycznej walki między tymi dwoma legendami. Ale potem w dniu walki Rikidozan zrezygnował z umowy, Rikidozan kopnął Kimurę w głowę. Przyjaciele Kimury byli oburzeni, a Oyama zaproponował nawet zabicie Rikidozana, ale Kimura odrzucił tę ofertę.
Shotokan
W 1946 roku Oyama zapisał się do Waseda University School of Education, aby studiować nauki o sporcie. To właśnie tutaj rozpoczął naukę karate Shotokan u Gigo (Yoshitaka) Funakoshi,
drugiego syna założyciela Shotokan, Gichina Funakoshi.
Później Oyama uczęszczał na Uniwersytet Takushoku w Tokio i został przyjęty jako student do dojo Gichin Funakoshi. Trenował z Gichin Funakoshi przez dwa lata. Oyama awansował do 4 Dana, pod kierunkiem Sensei Funakoshi.
W związku z tym uważa się, że Oyama nie miał większego szacunku dla nauczania Funakoshi. "To nie jest karate. To, czego mnie nauczył, to etykieta i ćwiczenia. Zbyt wolne." Oyama opisał Funakoshi jako "miękki i łagodny, dobry do nauki karate dla małych dzieci, jak to robił na Okinawie. Ale on nie jest prawdziwym karateką. To wszystko było kata ze staruszkiem".
W tym czasie życia Oyamy uczniowie Shotokan w Tokio zaczęli słyszeć o twardych zawodnikach trenujących w Osace inny styl, zwany Goju-ryu. Według szeroko rozpowszechnionej historii, również opowiedzianej przez Oyamę, syn Gichin Funakoshi, Gigo, wybrał 10 swoich najlepszych uczniów i udał się do Osaki, by zorganizować zawody między stylami. Wszyscy uczniowie Funakoshi'ego przegrali z uczniami z Osaki. W pewnym momencie tego konkursu, najwyraźniej w ostatniej walce, Gigo Funakoshi walczył z kimś o imieniu Nei-chu So. Nei-chu So po prostu rzucił go o ścianę, raniąc nie tylko jego ciało, ale i godność. Mówi się, że po powrocie do Tokio, szkoły Shotokan zintensyfikowały naukę kumite i zwiększyły jej intensywność, co zaowocowało ich późniejszą przerażającą reputacją w turniejach.
Po tym wydarzeniu Oyama powiedział o Gigo. . . "Syn Funakoshi stał się prawdziwym zawodnikiem karate. Bardzo silny. Podoba mi się. Mówił mi: "karate to kumite".
Jednak Oyama zawsze odwoływał się do Gichina Funakoshi jako swojego prawdziwego nauczyciela karate i później twierdził, że ze wszystkich rzeczy, których nauczył się od założyciela systemu Shotokan, kata było najważniejsze. Chociaż, być może dlatego, że nie czuł, że Funakoshi miał do zaoferowania mu coś więcej niż kata.
Goju-ryu
Najwyraźniej szkolenie Funakoshiego nie wystarczyło młodemu, potężnemu Oyamie, więc po zakończeniu II wojny światowej Oyama zdecydował się odejść i studiować Goju-ryu pod kierunkiem koreańskiego
Nei-Chu So.
Nei-Chu So, pochodził z Korei jak Oyama, był starszym uczniem założyciela Goju-ryu, Chojuna Miyagi. Tak więc był niezwykle ważny w pomaganiu Gogenowi Yamaguchiemu "Kotowi" w budowaniu jego reputacji w Japonii, wraz z karate w stylu Goju-ryu. Do tego momentu, Goju-ryu był głównie systemem okinawskim. Nei-Chu tak utrzymywał Yamaguchi'ego przy życiu, podczas gdy Yamaguchi stacjonował za granicą podczas II wojny światowej, a następnie był przetrzymywany jako jeniec wojenny w Rosji. Tak więc po wojnie pozostał wysokim urzędnikiem w japońskich organizacjach Goju-ryu, nawet gdy Yamaguchi zaćmił go swoją sławą.
Cichy i skromny, Nei-Chu So był najwyraźniej bardzo silnym, muskularnym i potężnym wojownikiem, który pozostawał ważnym zakulisowym wpływem na japońskie Goju-ryu aż do swojej śmierci w Japonii około 2001 roku. Poza kilkoma odniesieniami do jego ogromnego wpływu na Oyamę, niewiele wiadomo o Nei-Chu So.
Opowiści różnią się znacznie co do tego, jaki dokładnie był związek z Gogenem Yamaguchim. W "oficjalnej" linii z późniejszego obozu Yamaguchi jest napisane, że tak samo było najlepszym uczniem Yamaguchi'ego i dai senpai. Inni jednak mówili, że So był starszy od Yamaguchiego w karate, ale Yamaguchi był Japończykiem i z powodu jego odchodzącej charyzmatycznej osobowości podjął się roli przywódcy, zdegradowując Nei-Chu So do pozycji podrzędnej.
Niezależnie od tego, jaka jest prawda o jego pozycji w Goju-ryu, nikt nie kwestionował jego zdolności i Oyama został protegowanym Nei-chu So. Wywarł więc wpływ na Oyamę, aby ciężko trenował, podnosił ciężary, aby zwiększyć swoją siłę i angażował się w bardziej realistyczne "jissen kumite", ale także zachęcał go do połączenia duchowości z jego sztukami walki.
Po wojnie i uwolnieniu z rosyjskiego obozu jenieckiego, Gogen Yamaguchi powrócił do Japonii i zamieszkał w Tokio. Mas Oyama trenował od czasu do czasu z Gogenem Yamaguchim, dołączając nawet do jego Goju-kai i uzyskując rangę 7 Dan. Pozostał więc głównym nauczycielem Oyamy, ale Oyama ostatecznie odszedł, aby stworzyć swój własny styl karate, Yamaguchi i Oyama pozostali przyjaciółmi, a ich uczniowie czasami odwiedzali wzajemnie swoje dojo.
Nei-chu So pozostał aktywny w oryginalnym Goju-kai założonym przez Gogen Yamaguchi, najwyraźniej jako wiceprezes organizacji. W pewnym momencie, podobno został awansowany na 9 dan przez
japońskiego Butokukai. Oprócz kariery karate, Nei-chu So był również aktywny w głównym stowarzyszeniu Koreańczyków w Japonii, dbając o ich interesy. Najwyraźniej zmarł w Japonii około 2001 roku,
na początku lat 90-tych, jego główna, wczesna rola w rozwoju i rozpowszechnianiu karate w Japonii została zapomniana.
Nei-chu So miał wielki wpływ na swojego rodaka Yeong-eui Choi (Masutatsu). Klęska Japonii w Drugiej Wojnie światowej i późniejsze upokorzenie okupacji okazały się niemalże zbyt duże dla Mas Oyamy, który niemalże rozpaczał. Nei-chu zachęcił więc Mas Oyamę do poświęcenia swojego życia Drodze Wojennej. To on również zasugerował, że Oyama powinien wycofać się z reszty świata na 3 lata podczas treningu swojego umysłu i ciała.
W swojej książce, What is karate?, Oyama napisał, "Kiedy zostałem prawie doprowadzony do samozagłady, Pan So Nei-Chu, starszy z mojej rodzinnej prowincji, uratował mnie od kryzysu. Pan So, myśliciel i mistrz karate, był rzadkim człowiekiem z charakterem i pewnością siebie. Co więcej, był wielbicielem Sekty Nichiren. Głosił mi, że sztuki walki i religia są nierozerwalnie związane i nauczył mnie świętych Pism swojej sekty.
Kiedy byłem na końcu mego rozumu i nie wiedziaem co mam robić, poszedłem się z nim zobaczyć, Pan So, po zachęceniu mnie, powiedział: "Lepiej niech Pan się wycofa ze świata". Szukajcie ukojenia w naturze. Wycofać się na jakąś samotną górską kryjówkę, by wytrenować swój umysł i ciało. Za trzy lata zdobędziesz coś niezmierzonego. Jak mówi przysłowie: "Uspokój rozgrzane żelazo, zanim zrobi się zimno, więc ćwicz się w samodyscyplinie, zanim się zestarzejesz, jeśli chcesz być wielkim człowiekiem."
Kiedy usłyszałem radę Pana So'a, poczułem się jakbym się obudził i nagle zrozumiałem drogę, którą należy obrać. Orientalna konfucjańska maksyma brzmi: "Najpierw trenuj siebie, zarządzaj domem, a potem rządzisz krajem. Szkolenie siebie jest niezbędne, jeśli chce się administrować sprawami państwowego bogactwa.
Tak więc, na zawsze będę wdzięczny za jego rady i instrukcje, które uczyniły mnie tym, kim jestem jako mistrz karate. Postanowiłem skoncentrować się na trudnej drodze przede mną. Dokonałem przeglądu wszystkich daremnych działań, które podejmowałem w przeszłości i postanowiłem, zgodnie z zaleceniami Pana So, odizolować się na górze Kiyozumi w prefekturze Chiba.
Musashi i trening w górach
Oyama poznał także, Eji Yoshikawę, autora książki "Musashi", relacji z życia Miyamoto Musashiego, najsłynniejszego japońskiego wojownika samuraja. Dzięki tej książce i jej autorowi, Mas Oyama zaczyna rozumieć głębokie znaczenia Kodeksu Samurajskiego Bushido i kształtuje swoją własną filozofię dotyczącą sztuk walki.
Pod wpływem Nei-chu So i pisarstwa Yoshikawy, Mas Oyama zdecydował się wycofać z życia społecznego i żyć w samotności przez okres 3 lat i całkowicie poświęcić swój czas na intensywny trening ciała i umysłu, jak Musashi w swoim życiu. Oyama udał się na górę Minobu, do tego samego miejsca, gdzie Musashi stworzył Nito-ryu kenjitsu. Mas Oyama miał wtedy tylko 23 lata. Jego zdaniem byłoby to idealne miejsce, aby rozpocząć swój ciężki trening ciała i umysłu, który sobie zaplanował.
W towarzystwie jednego z jego uczniów, Yashiro, i w towarzystwie przyjaciela, który dostarczał im miesięczne zapasy żywności, wyruszali na pustkowie, by trenować. Po 6 miesiącach Yashiro
zdecydował się jednak wrócić do cywilizacji, przytłoczony samotnością zostawia Oyamę. Po 14 miesiącach treningu, jego sponsor i przyjaciel wysyła wiadomość do Oyamy, że nie może już dłużej
pomagać mu w comiesięcznych zapasach żywności. Z tego powodu Oyama zaprzestaje treningu i wraca do cywilizacji.
Kilka miesięcy później, w 1947 roku, Mas Oyama wziął udział w I Mistrzostwach Japonii w narodowych sztukach walki po II wojnie światowej i wygrał. Po tym zwycięstwie Oyama zdecydował się poświęcić resztę swojego życia karate i ponownie wraca do treningów w odosobnieniu. Tym razem udał się na górę Kiyozumi, również w prefekturze Chiba. Jego trening był bardzo intensywny i rygorystyczny. Trening przez około 12 godzin dziennie. Trenował stojąc pod lodowatymi wodospadami, łamiąc kamienie rzeczne, używając drzew jako swojej makiwary, itp.
Oyama również spędzał godziny na czytaniu i studiowaniu, włączając w to buddyzm Zen oraz swoje własne notatki szkoleniowe i inne filozofie. Jego celem było stworzenie sztuki walki sięgającej początków prawdziwego samurajskiego sposobu walki. Podczas tych 18 miesięcy ciężkiego i intensywnego treningu Mas Oyama połączył najskuteczniejsze techniki różnych systemów i stworzył swój własny, niepowtarzalny styl. Po tym czasie powrócił do społeczeństwa jako zupełnie inny człowiek. Mentalnie, fizycznie i duchowo.
Taikiken
Taikiken to japońska sztuka walki, w dużej mierze inspirowana Yi Quan, chińskim systemem sztuk walki. Taikiken został założony przez japońskiego Kenichi Sawai (1903 - 1988) po
przegranej z chińskim Wang Xiangzhai (1885-1963) - założycielem Yi Quan. Będąc pod wrażeniem techniki Wang Xiangzhai, Kenichi Sawai nauczył się Yi Quan wraz ze swoim uczniem
Wang Yao Zongxun, a następnie z samym mistrzem Wang Xiangzhai
Kenichi Sawai rozpoczął przekazywanie swojej sztuki pod koniec nauki Yi Quan w 1947 roku w Japonii. Wśród jego najsłynniejszych studentów był jego wieloletni przyjaciel Mas Oyama, z którym przyjaźń trwała od czasów studiów na Uniwersytecie Judo, a także czołowy student Oyamy, Hatsuo Royama, który stał się jednym z czołowych studentów Sensei Sawai.
Taikiken był jedną ze sztuk zasymilowanych do stworzenia Kyokushin przez Mas Oyama na samym początku. Była ona częścią oryginalnej syntezy Kyokushin. Zawsze był częścią Kyokushin, ale jego praktykowanie zostało utracone wśród karateków Kyokushin w latach, kiedy popularność Kyokushin rozkwitała.
Oyama Dojo
W 1953 roku Mas Oyama wystartował ze swoim pierwszym dojo w plenerze w Mejiro, na przedmieściach Tokio, ale czerwiec 1956 roku jest uważany za oficjalny początek szkoły karate Oyama,
otwierając swoje dojo za Uniwersytetem Rikkyo, około 500m od miejsca, które stanie się prawdziwym honbu dojo.
W 1957 r. w jego dojo trenowało około 700 członków, pomimo dużej uciążliwości wynikającej z ciężkiego treningu. Do jego dojo przyjechali także praktycy innych sztuk walki, zwłaszcza jis-sen kumite
(walka wręcz - kontaktowa). Mas Oyama obserwował te style i stosował w swoim karate najlepsze i najbardziej użyteczne techniki. W ten sposób jego karate szybko rozwinęło się w jeden z najbardziej
imponujących stylów w świecie sztuk walki. Wkrótce jego styl został nazwany "Najsilniejszym Karate", nie tylko dzięki umiejętnościom i wytrzymałości Oyamy, ale także dzięki silnej i surowej
dyscyplinie oraz wymaganiom dotyczącym treningu i turniejów.
Członkowie Oyama Dojo traktowali swoje kumite bardzo poważnie, świadomi, że uprawiają sport walki, spodziewali się, że zostaną uderzeni i będą w stanie trafić w odwecie w przeciwnika. Z nielicznymi zasadami i ograniczeniami walczyli z dłonią lub pięściami owiniętymi w ręczniki. Rzucanie, chwytanie i kopanie, było dozwolone, nawet kopanie w pachwiny było normalną praktyką. Kumite kontynuowali aż jeden z zawodników został znokautowany lub poddał się. Była to jedna z pierwszych prawdziwych mieszanych sztuk walki.
Kyokushin Karate
W 1964 roku Oyama przeniósł dojo do budynku, który odtąd miał pełnić funkcję głównego dojo Kyokushin i światowej siedziby. IKO (Międzynarodowa Organizacja Karate) przyjęła nazwę "Kyokushin",
czyli "Ostateczna Prawda" jako nazwę dla karate Oyamy. Przed 1963 rokiem Oyama nazywał swoje karate Oyama Karate. Od tego momentu Kyokushin Karate zaczęło się rozpowszechniać na całym świecie.
W 1969 roku Oyama zorganizowała pierwsze Otwarte Mistrzostwa Japonii w Karate Full Contact, które szturmem zdobyły Japonię, a Terutomo Yamazaki został pierwszym mistrzem, które odbywają się co roku od tego czasu. W 1975 roku w Tokio odbyły się pierwsze otwarte mistrzostwa świata w pełnym kontakcie z Karate Open. Od tego czasu mistrzostwa świata odbywają się co cztery lata.
Oyama chciał rozpowszechniać Budo Karate i wysłał instruktorów do innych krajów, takich jak Stany Zjednoczone, Holandia, Anglia, Australia i Brazylia, aby rozpowszechnić Kyokushin. Oyama promował również Kyokushin, organizując co roku Otwarte Mistrzostwa Karate Kontaktowego oraz Otwarte Mistrzostwa Świata Karate Kontaktowego raz na cztery lata, w których każdy mógł wziąć udział z dowolnego stylu.